ΔΠΘ - Όταν Πετάμε

Βάρα το ντέφι , βαρά το ντέφι τσιγγάνα
μη σταματάς ενά τσιγάρο θα κάνω και έπειτα φεύγω
της τρέλας μου διαφεύγω διχασμένος
και όταν φτάνω πάλι χάνω
πάνω στην έξαρσή μου θυμίζω ζητιάνο
χαμηλά ποιό χαμηλά από κάθε νούμερο και κάθε τσαρλατάνο
εδώ την τρέλα φτάνω
εδώ η αλήθεια είναι ένα ψέμα
εδώ το δάκρυ γίνεται αίμα
εδώ τα λόγια έχουν τιμή
και η πόλη φτύνει σιωπηλή τη δίνη
πρόστυχα και ωμά χλωμά παιδιά από την ηρωίνη
μία ψευδαίσθηση που δίνει όσα αρεστά μοιάζουν σε εκείνη
αν είναι να γίνει , να γίνει φιλε μ' ακους? αναπαύσου εν ειρήνη
το θέμα κλείνει
και στο χάσιμο ξεχνάμε την ευθήνη
σε μίσησα..
πόσο σε μίσησα ρε πούστη
είσαι και σύ σαν τις πουτάνες πίπα και τάλιρο πέντε λεπτά
πίναμε χόρτο στα κλεφτά από νταλαβέρια
ραντεβού στις εφτά
πίσω απ' το θα 'χω το πράμα και συ τα λεφτά
βαποράκια μιάς συνείδησης που θέλει κεφάλια σκυφτά
καθοδηγώντας σε μιά ψεύτικη νίκη κάθε παιδί μοιάζει με οδή
και όμως απέχει
διωγμένος από το σπίτι του να τρέχει
ψάχνωντας χέρι να πιαστεί
μα ο κόσμος βρέχει
πες μου ακόμα τι προτρέχει
μη γελάς , καλύτερα κλάψε
ρωγμές στιγμές στο χάσιμο θάψε και πάψε
και αν ξημερώνει γκρίζα μερα
στη ψιχάλα και ένα καφε κι ένα τσιγάρο
τη πρωτιά θα πάρω σα βέρα
δραματική σχολή ανωτέρα
πιό πέρα κρυμμένος θά 'μαι
μα όταν πετάμε κοιτάμε στα χαμηλά
για αυτό πονάμε
εκέι που χάνουμε πατάμε δε μιλάμε
στη γειτονιά ποιά δε φοβάμαι
κι αν με ψάχνεις θά 'μαι
ξέρεις που θά 'μαι
εκέι που πάμε και ψεχνάμε
εκεί που βρέχει όταν βραδιάζει
εκεί που νιώθω την ψυχή μου να μουδιάζει
εκέι το φως δεν έχει τα κότσια να πατήσει , τρομάζει
και η μάνα βγήκε από τις πληγές της εποχής , ουρλιάζει
το κρίμα στάζει φίλε
κοίτα ποιός κοιτάζει
ποιός χλευάζει , χα
δε μ'αφορά ποιά δε με νοιάζει
εκεί που χαράζει μένω με χάζι
εδώ σωπαίνω , ζητάω
στην τρέλα μου πάνω πατάω
εδώ κάνω το μόκο δε μιλάω
τρόφιμοι στο πέρασμα απ' την μερα στη νύχτα πετάω

Πριν απλώσεις τα χέρια σου
πριν βγάλεις λέξη
σκέψου ακόμα τι χρωστάς και αν η μαγκία σου θα τ' αντέξει
εδώ τα πάντα μοιαζουν ψεύτικα
και ότι ζυγώνει φιλικά με έχουνε μάθει να φοβάμαι
εδώ πατάμε ότι αγαπάμε
και ζητάμε όσα δεν πάμε
εδώ χαράζει όταν πετάμε

Ψυχοδράμα όταν πετάμε (x3)

Eίχα το νου μου από μικρός
σε κάθε πούστη που θα μου ταζε πολλά
τα πρώτα βήματά μου δειλά
δεν είχα φράγκα για τσιγάρα μονάχα κάτι ψιλά
κι όλα θολά στο μυαλό μου
να μου στήνουν παιχνίδια
λόγια πολλά  , πολλά να σκεφτώ
και ο ανθρωπισμός μου στα σκουπίδια
έμεινα πίσω για ένα πόντο
ποτέ μου δε γούσταρα χαρούμενο το φόντο 
αυτό το φόντο
το πέρας μου βγήκε από το βρόντο
στο κατώτερο σκαλί
μα είχα τον λόγο μου για ασπίδα
τσαμπουκάς σε κάθε απειλή
απ' αυτούς που ασκούν επιβολή
δε μ' ακουμπάνε
το ποίημα σου μαθαίνεις και το λες γιατί σου λένε να το πεις
μα όταν χαθείς θα δεις
θα νιώσεις ελλειπής και θα ντραπείς
κουβλεντα μην πεις
Δεύτερο  Πρόσωπο Θλιμμένο
στο θρανίο μου πάνω γραμμένο
και οι δάσκαλοι δεν αρκούν να με κρατήσουνε δεμμένο
πρώτος απών μέσα στην τάξη
πρώτη πράξη του χειμώνα
δίνω αγώνα σαν τα ζάκια
που χρωστάνε στη βελόνα
σαν απόβλητος μαθών που έσπασε το τζάμι με σφεντόνα
σαν τζιβάνα
σαν παιδί ορφανό από τη γέννα του
σαν άντρα δίχως μάνα
σαν τον νόμο
σαν τον ΄γερο που τα τίναξε προχθές στο δρόμο
πρόσωπο χλωμό
και μη ζητάς αυτό το κάτι από έναν τρόφιμο χαμένο
σακάτη που έχει την σκέψη του φευγάτη
γαμάτε μιά στιγμή
μα όλα γυρίζουν πάλι πίσω εκεί στη χάση και στη βρέξη
ας κατεβάσει στο πλατό μου
παρείσακτο όνειρό μου
ψυχοδράμα όταν πετάμε
τη λογική ξεχνάμε και μεθάμε
εκέι που πάμε πολεμάμε
ψυχοδράμα όταν πετάμε

Τρόφιμοι στο πέρασμα απ' τη μέρα στη νύχτα , πετάω

μα όταν πετάμε
τα λόγια μας στην τσέπη μας κρατάμε
της γειτονιάς στιγμές ζητάμε
να 'ρθουν πίσω όπως παλιά
γουλιά γουλιά
το ψέμα έχει μία υπέροχη λαλιά
μα δε θα βάλω το λαιμό μου στη θηλιά 
στρατιώτης θα 'μαι
με σύμμαχους τρελούς να τραγουδάμε επί σκηνής

εδώ τα πάντα μοιάζουν ψεύτικα
κι ότι ζυγώνει φιλικά με έχουν μάθει να φοβάμαι
εδώ πατάμε ότι αγαπάμε
και ζητάμε όσα δεν πάμε
εδώ χαράζει όταν πετάμε
εδώ τα λάθη μας σκοτώνουμε και πετάμε σαν πουλιά

ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ ΟΤΑΝ ΠΕΤΑΜΕ!

ΔΠΘ - Άνευ Προσανατολισμού Γενιά

Σκοτεινές διαδρομές...ΨΔ 07! Άνευ προσανατολισμου γενιά...
ταξιδεύοντας απ' το ναδίρ στο ζενιθ, εικονικά σφάλματα
παιχνίδια ενός μυαλού που πάει στην τρέλα κάνοντας άλματα
κάποιοι ξέμειναν, κάποιοι ξεχασμένοι στον κόσμο των ζωντανών
καταδικασμένοι τυχοδιώκτες φόβων πίσω από τραγούδια αλκοολικών κρυμμένοι
υπάρχουν κόσμοι ζωντανοί και κόσμοι πεθαμένοι
πέρα απ' τις 5 μου αισθήσεις όλη η ψυχραιμία μου μοιάζει ξένη
μην πατήσεις στον κόσμο των ξένων, μην πατήσεις
κάτι κυλάει μεσ' τις σκιές της νύχτας αναζητώντας μύθους κι απαντήσεις
κατοικώντας σε κλειστοφοβικές κι εσωστρεφείς συνειδείσεις
υπάρχουν κάποιοι που μας κοιτάνε πίσω από δέντρων χαραμάδες
πρόσωπα απ' το παρελθον μα τώρα ψυχικοί φυγάδες κόσμων
ζώντας ανάμεσα μας τα μάτια μας διαπερνούν απαρατήρητα
μόνο και μόνον για ναι ναι παρών στοιχειώνοντας κάθε πολίτη
ο κόσμος τρέχει συνεχώς μπροστά μ' αυτοί μένουν ακίνητοι χρόνια σαν αγάλματα
αναζητώντας καταφύγιο μοναξιάς σ' ερειπωμένα κτήρια κι άστεγα χαλάσματα
απο μικρός είχα πιστέψει στα φαντάσματα
είναι χλωμοί και σιωπηλοί επισκέπτες
εισβάλλοντας τρέφονται τα όνειρά μας εφιάλτες παρτίδες μ' αθάνατους παίχτες
ακολουθώντας ένα υπόγειο με μαρμάρινα σκαλοπάτια
ένα δάχτυλο αχνογραφεί στη σκόνη που 'χει πνίξει τα πλήκτρα με σκοτεινά κομμάτια
Περιμένω! Μέσα στ' αχανές Έρεβος να πνιγώ, φώτα χλωμά πάνω από ξύλινες κορνίζες
αραχνόκοσμος σε μέγεθος φωλιάς, υπερτροφικής πανφάγας κάμπιας κουκούλι
κατασκευασμένο απο δέρμα και μυς, σαν ανθρώπινο σκιάχτρο
ένα παιδί που βίωσε πέντε ολόκληρα λεπτά την νεκροφάνεια κείτεται στην ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα
τα μάτια των νεκρών είναι γεμάτα χειμώνα.. γι' αυτό μας φαίνονται λευκά...

Άγνωστος Χειμώνας - Ο Καιρός της Σιωπής

Στον καιρό της σιωπής
Μυστικό πριν κοιμηθείς
τραγουδώ για να ξεχαστείς
το λευκό μιας μαύρης ψυχής
σ' αγαπώ παντού να το δεις(Χ2)

Γιώργο με λένε και τα γραπτά μου στάζουν
πόνο ψυχής και δάκρυα φωνάζουν και βουλιάζουν
μέσα στην καρδιά μου φόβοι που φωλιάζουν με δικάζουν
μ' ενα φιλί σου μάτια μου άρχισαν να τρομάζουν και δειλιάζουν
και σιγά σιγά χλωμιάζουνε τα χείλη σου αρπάζουνε
τις λέξεις μου τα μάτια μου πριν κλάψουνε
τις σκέψεις μου αγκάλιασε τη λογική πριν χάσουνε και φύγω
σ'αγαπώ από εδώ μέχρι τον ήλιο κ άλλο λίγο
πιο ψηλά πετώ πριν κόψουν τα φτερά μου
να μην φοβάσαι φως μου ξέσπασε στη αγκαλιά μου
γιατί εγώ θα σε κρατώ σφιχτά ν' ακούσεις την καρδιά μου
που χτυπάει απο το βράδυ εκείνο που σ' είδα κοντά μου
γιατί βρέθηκες εκεί να μου θυμίζεις πως να ελπίζω
και μου θύμισαν τα μάτια σου τον ουρανό ν 'αγγίζω
αξίζω κάτι παραπάνω απο το γκρίζο κ ατενίζω
τα χρώματα της χαράς μα δεν τ' αγγίζω
ακόμα χρωματίζω εικόνα
μέσα στον αγώνα γονατίσαν όλα
όλα αυτά που εγώ πίστεψα για μένα είχαν πεθάνει
την ψυχή μου άγγιξε λίγο να ξανανασάνει φτάνει
φώναξα ψηλά φτάνει φτάνει φώναξα στην κάνη
που ειχα στρεψει προς εμένα
την ελπίδα μου τη σκότωσα και πήρα από ένα βλέμα
πίσω ελπίδα με σκοπό να ξαναζήσω
ελπίδα να κρατήσω δώσ μου
το παρελθόν μου να σβήσω εντός μου
σε κοίταξα στα μάτια αυθόρμητα κ αληθινά
σε σιωπηλούς καιρούς με συναισθήματα νεκρά

Στον καιρό της σιωπής
Μυστικό πριν κοιμηθείς
τραγουδώ για να ξεχαστείς
το λευκό μιας μαύρης ψυχής
σ'αγαπώ παντού να το δεις

Ψυχόδραμα 07 - Όμορφη Πόλη

Άγνωστος Χειμώνας

Σηκώστε τα πανιά κόντρα στο καιρό, μη φοβάστε ρε τον Ποσειδώνα έχω αδερφό
όταν πιάνω πάτο τις δυνάμεις μου μετρώ
αλλάζω κλίμακα, ψάξε με στο κλειδί του ντό
Ragga μάγκα λαβές krav maga
στο χαμόγελο απάντα και μια για πάντα
τα κοράκια όλα στράτια που σκαλοπάτια ανεβαίνουν 10-10 με φλόγας μάτια
τα παλάτια μου χτίζω, ποιος ειναι? ο σχιζο
στο μικρόφωνο αφρίζω, να πολεμήσω, έλα ίσος προς ίσο
τον ίσκιο μου θέλω να σβήσω
πριν ξεκινήσω, ήρθα απλά να χαιρετήσω
πες γεια στον παραμυθά ρε
πες ένα γεια στη λύπη που σου γεμίζει τα σωθικά
πες γεια στις φωνές του σατανά, αν το πιστέψουμε θα γίνουν όλα φωτεινά
γι' αυτό πες γεια στης ψυχής τα σκοτεινά
απ'τη γενιά της φρουτοπίας και απο τη μικρή Μελιά
θα'μαι παρών όσο ο Ρούχλας είναι λα
έλα να δεις αν είμαι αλάνι ρε στη μάπα μου μπροστά

είναι επιστροφή απ΄τη διαστροφή
το φάντασμα των ψυχοδράμα παγανιά έχει βγει
προς τη τελετή, α.χ. μ'αντοχή
από παιδί είμαι εδώ, τι να μου πεις κι εσύ


Άυλος

Όψη που πάγωσε σαν ανάμνησης κραυγές, μπαρουτοκαπνισμένα σώματα
θανάτου άρωμα, βήματα πάνω από νεκρά κορμιά μεσα στο παρανάλωμα πυρός
για νύχτες, σκάλωμα, δυό λόγια πανικού μέσα στο τελευταίο αντίο
φως ατέλειωτο και ξάφνου σταματάει το κρύο
επιβάτες σ'ένα πλοίο, με κατεύθυνση τα Τάρταρα
πένθιμου σάλπισμα ηχεί στα αστικά αναχώματα, μόνο φυγής συναίσθημα
η ομορφιά της πόλης σαν θολή αναλαμπή σε μέθης ξέσπασμα
θύματα ξέφρενα σ'ένα λαβύρινθο με εκθέματα αποσύνθεσης
στολίδια μιας γενιάς τα αποκαΐδια
έχω μια έκφραση τέχνης, παγίδα, έλεγχος νοοτροπίας, σκέψης
άσκοπα παλεύεις να ανήκεις κάπου, να πιστέψεις
σ'εποχές στεγνές από χαρά κι αισθήματα
δρόμοι στο πουθενά, πιστοί στο τίποτα
επείγει κίνηση γι'ανάγκη για επαγρύπνηση
παρέμβαση, ήχος, τέχνη, εκτέλεση, ψυχο-επέλαση
σαν κύμα ωστικό ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο
ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο


Αλλοπρόσσαλλος

*english verse..*


ΔΠΘ

άσχημη πόλη που όμορφα καίγεσαι, εκεί που απρόσωπη στέκεσαι
μέχρι την άκρη του κόσμου φαίνεσαι
βρωμάς σαν τα παιδιά σου μα δεν ντρέπεσαι
βαβυλώνια είσαι και λέγεσαι
πόρνη δούλη του σατανά πάνω απ'τη κόλαση φλέγεσαι
σιγά-σιγά γίνεσαι ό,τι σιχαίνεσαι
κάτω από τον μαύρο ουρανό σου βρέχεσαι, περιφέρεσαι, παραφέρεσαι
με βλέμα που πάγωσε στο φωτάγωγο ονειρεύεσαι
μπερδεύεσαι, κάπου κόλλησες πάλι και σέρνεσαι
μπαίνεις στα πλήθη και χάνεσαι, μ'αυτά ανακατεύεσαι
τώρα κοίτα να δεις τι μας ξημέρωσε
κέρασε φως την νύχτα μου και σάρωσε ό,τι είχαμε ως τώρα
αφήνω για ψεγάδια στο χάρο σε ορατή, μη ορατή
ό.τι συμβαίνει μέσα σε αυτή κυλάει στο χαρτί
το πόλεμο βρήκαμε τρόπο να μετατρέψουμε σε γιορτή
υπό την υποτροπή κάθε ταχυτατη διαδρομή είναι ανατροπή, τέλος δρόμου
χίλιες εφτά και μία νύχτες τρόμου
το ποιος στ' αλήθεια είμαι φαίνεται στο πρόσωπό μου
όμορφη πόλη, γύρω μου τόνοι μπετόν, άτελειωτοι δρόμοι
στέκεσαι μόνη, τι και αν μέσα σου κυκλοφορούν εκατομμύρια ανθρώποι
ακόμη, κινούμενη μοιάζει σαν να'ναι εκτός τροχιάς βαγόνι
07 κοινή λογική πως σε κάνει πιο δυνατό ό,τι δεν σε σκοτώνει...

FF.C - Όσα μου ΄Μαθες Εσύ

Μοιραστήκαμε τα πάντα όσο ζω σ' αυτή τη γη
Κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ, κάθε τέλος, κάθε αρχή
Ήσουν δίπλα μου με θάρρος στην πιο κρίσιμη στιγμή
Τότε σε έλεγα hip hop τώρα σε λέω μουσική

Ήσουν συντροφιά τα βράδια όταν οι φίλοι είχαν χαθεί
Να με γεμίζεις με δύναμη όταν είχα κουραστεί
Μου 'λεγες να κρατήσω έστω την ψυχή μου καθαρή
Τότε άλλαξα το όνομα σου και σε φώναξα ζωή

Με νανούριζες όταν οι σκέψεις δεν με άφηναν να κοιμηθώ
Μ' έμαθες να παίρνω ρίσκο για ότι στ' αλήθεια αγαπώ
Με βοήθησες να φτιάξω έναν κόσμο που να αντέχω
Να εκφράσω με ειλικρίνεια όσα μέσα στην ψυχή μου έχω

Φώναξες μαζί μ' εμένα όταν ήμουν θυμωμένος
Μου 'δειξες τον δρόμο όταν ένιωθα χαμένος
Δεν με πρόδωσες ποτέ, ήσουν πάντα στο πλευρό μου
Έδιωξες τον εφιάλτη απ' το πιο όμορφο όνειρο μου

Μου 'δειξες πώς να κρατήσω το παιδί που ήμουν ζωντανό
Στον κόσμο αυτόν τον κυνικό να ζω με ρομαντισμό
Μεγαλώσαμε μαζί με ευθύνη αλλά και μ' αφέλεια
Μα μόνο που σ' είχα συντροφιά μου ένιωθα και νιώθω τέλεια

Όσα μου 'μαθες εσύ μένουνε για πάντα χαραγμένα
Σε βινυλίου χαρακιές, σε ζωγραφιές πάνω σε τρένα
Και όσα μου 'μαθες εσύ τώρα που φτάνω τα τριάντα
Τα φύλαξα όλα εδώ σ' ένα ρυθμό και μια μπαλάντα

Μ' έμαθες να είμαι πιστός σ'όλα αυτά που εγώ πρεσβεύω
Να υποστηρίζω με πάθος όσα πραγματικά πιστεύω
Νιώθω περήφανος για όσα μαζί έχουμε καταφέρει
Και τώρα που γράφω αυτούς τους στίχους πάλι μου κρατάς το χέρι

Κι όρθιο θα με κρατήσεις όταν η ζωή ανάποδα τα φέρει
Όπως κάνεις τόσα χρόνια κάθε χειμώνα και καλοκαίρι
Χωρίς εσένα δεν νομίζω να την είχα βγάλει καθαρή
Ίσως να τα 'χα παρατήσει, μπορεί και να 'χα βολευτεί

Σε μια δουλειά, εννιά με πέντε, σε κάποιου ρουφιάνου τη στολή
Γιατρός, μπορεί και δικηγόρος, μπορεί και να 'χα παντρευτεί
Άλλα όσα εσύ μου 'χεις χαρίσει με τίποτα πια δεν τ' αλλάζω
Γιατί νιώθω ακόμα ζωντανός κι ας μένω πολλές φορές στον άσσο

Έτσι απλά σ' ευχαριστώ που ωρίμασες μ' εμένα
Κι αυτά που νιώσαμε μαζί δεν είναι κατανοητά για τον καθένα
Κι από το γάμο το δικό μας γεννήθηκαν νότες και στίχοι
Για να μου θυμίζουνε πάντα ότι σημαντικό ως τώρα έχω ζήσει
Κι όταν το εφηβικό μου όνειρο κάποτε την πόρτα θα χτυπήσει
Ξέρω καλά πως πάντα θα 'ναι κάποιος εκεί για να του ανοίξει

Όσα μου 'μαθες εσύ μένουνε για πάντα χαραγμένα
Σε βινυλίου χαρακιές, σε ζωγραφιές πάνω σε τρένα
Και όσα μου 'μαθες εσύ τώρα που φτάνω τα τριάντα
Τα φύλαξα όλα εδώ σ' ένα ρυθμό και μια μπαλάντα (x2)

FF.C - Οxυρωμένη Αντίληψη

Η αντίληψη μου παραμένει ακόμα οχυρωμένη
σε μια ζωή επιθετικιά προσανατολισμένη
δοκιμασμένη κάτω από αντίξοες συνθήκες
το νόημα της ζωής δεν θα ρωτήσω αν βρήκες
σκοπός μου να χεις πάντα δίπλα σου μία φωνή
που να σ' εκφράζει να σου δίνει δύναμη πνοή
και μόλις παίξει το cd μικραίνουν οι αποστάσεις
βρίσκομαι δίπλα σου εκεί σ' όλες τις καταστάσεις
στα πάνω και στα κάτω σου στις πιο καλές στιγμές σου
στις εύκολες στις δύσκολες και στις χειρότερες σου
αυτό μετράει τελικά και πιστεύω πως το ξέρεις
όταν δε νιώθεις μόνος σου τις ώρες που υποφέρεις
μα κάθε εμπόδιο για καλό όπως μας λέει και το ρητό
κι έτσι με ρίμες και νότες φτιάχνω εμβόλιο ισχυρό
με τον κατάλληλο τρόπο έχω τους στίχους μου όπλο
χιλιάδες σκέψεις βουίζουν και χωρίς να χάσω χρόνο
οι σκέψεις γίνονται λέξεις οι λέξεις γίνονται φράσεις
οι φράσεις γίνονται στίχοι που ίσως απλά τους ξεχάσεις
μα αν πάλι κάτι σου μείνει να σε συντροφεύει τα βράδια
κράτα το μέσα σου αυτό οχυρωμένο για πάντα

για πάντα οχυρωμένο το δικό μας πεπρωμένο
κι αν θέλεις και εξήγηση οχυρωμένη αντίληψη (x2)

πάντα μέσα από εμπειρίες και προσωπικά βιώματα
παίρνω την πρώτη ύλη κ αναπτύσσω τ'αντισώματα
κι όταν ακούω τους στίχους να βγαίνουν κι από άλλα στόματα
αυτό δεν τ 'αλλάζω μ όλου του κόσμου τα διπλώματα
στ 'ορκίζομαι πολλές φορές νιώθω πως εξατμίζομαι
στης μουσικής τ' άγια νερά όταν βαπτίζομαι
κι αναλογίζομαι τι να είναι αυτό που τόσα χρόνια με κρατάει
είν 'η θέληση για έκφραση που ποτέ δεν σταματάει
είν 'ο κόσμος που στο ράδιο τα κομμάτια μας ζητάει
η πουτάνα η ζωή που όλο πισώπλατα χτυπάει
και με πεισμώνει κι όσες φορές με πληγώνει απλώς ανταποδίδω με ήχους και στίχους
φοβάμαι και δεν στο κρύβω μα ούτε σκύβω το κεφάλι στην πρώτη αναποδιά
εξάλλου λένε πως πολεμάς τη φωτιά με φωτιά
ενοχοποιητικά περιστατικά πάντοτε βασισμένος
παρουσιάζω τον τρόπο που παραμένω οχυρωμένος

πάντα το hip hop μέσα στο αίμα μου το έχω (x4)

για πάντα οχυρωμένο το δικό μας πεπρωμένο
κι αν θέλεις και εξήγηση οχυρωμένη αντίληψη (x2)

απ 'τους σκληρούς καιρούς περάσαμε σ 'άλλη διάσταση
και γίναμε απειλή για κάθε ψεύτικη κατάσταση
όμως άλλος είμαι γω και άλλος είσαι συ
και η κλίκα της στάχτης ήτανε μόνο η αρχή
είναι το ημερολόγιο ενός τρελού mc
και δεν αρκεί στην πιο παλιά μάχη κανείς απλώς να βρεθεί
είναι το παιχνίδι στημένο οι σκέψεις έχουν χαθεί
μέσ 'από πρίσμα φαντασίας τη βγάζω καθαρή
και όλα όσα ελπίζω πάντα θα τα θυμάμαι
κι όσο γι αυτούς που έχουν φύγει "θέλω κοντά σου να 'μαι"
ήρθα από άδειο σκηνικό μια φορά κι έναν καιρό
κι έδωσα στ 'όνειρο ζωή όταν ήταν ψυχικά νεκρό
ρυθμοδαμάζοντας βαρέθηκα να δαμάζω mc's
και δε με νοιάζει πια γιατί έχω όπλο επιλογής

για πάντα οχυρωμένο το δικό μας πεπρωμένο
κι αν θέλεις και εξήγηση οχυρωμένη αντίληψη (x2)

FF.C - Πρίσμα Φαντασίας

Άλλη μια μέρα ξεκινά μα δε ξέρεις που θα καταλήξει
τι σου επιφυλάσσει το μέλλον ποτέ δε ξέρεις θα δείξει
λες και θυμάσαι σα να 'τανε χτες μερικές φορές κλαις
θυμάσαι κάποιον που 'φυγε άδικα και θέλεις κ' εσύ να φύγεις
να ησυχάσεις πάλι μόνος να μείνεις
καλύτερα όμως να το ξεχάσεις
το παιχνίδι της επιβίωσης κ' εσύ πρέπει να το περάσεις
πες μου πόσα χρόνια θα περάσουν, πόσοι αγώνες
πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να δεις πως όλα είναι ψέμα
απ' τήν αρχή μέχρι το τέρμα της διαδρομής
λίγες μάλλον θα είναι οι στιγμές που θα ξεκουραστείς
βλέπεις κ' εσύ θα τρέχεις και θα συναγωνίζεσαι την αδικία, τον πόνο, τον χρόνο
μην απελπίζεσαι σου λένε κάποιοι
που τα όνειρα σου εξαγοράζουν με ψεύτικη αγάπη
μια καλοστημένη απάτη γεμάτη με ψεύτικες υποσχέσεις
πως δήθεν για να πας μπροστά πρέπει και να διαλέξεις
τον τρόπο που θα φέρεσαι ρουφιάνος πρέπει να 'σαι
τον τρόπο που θα στέκεσαι στρατιώτης πάλι θα 'σαι
το πώς πρέπει να σκέφτεσαι μονόδρομος ευθεία
το άλλοθι θα έχουν στην εν ψυχρώ δολοφονία της δικιάς σου της ψυχής
εκτός κι αν αντισταθείς
εκτός κι αν καταφέρεις μόνος τη λύση για να βρεις
κ' έτσι βλέποντας όλ' αυτά μόνο μια λύση έχω
μάλλον θα το 'χει η μοίρα μου με το hip hop να αντέχω (να αντέχω)

Μα είναι όσα έχω με το hip hop αντέχω
σ' αυτή τη μάχη της ζωής φοβάμαι μα δε τρέχω
και σ' όλ' αυτά που βλέπω αντίδοτο θα έχω
ένα πρίσμα φαντασίας κι από μέσα του θα βλέπω (x2)

Γι' αυτό πάρε ότι μπορείς, τώρα που μπορείς, τώρα που σε παίρνει
η επόμενη μέρα ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει
τα φέρνει η στιγμή όσα δε φέρνει ο χρόνος
μόνος κι αυτός προσπαθεί να επιβιώσει μα δε μπορεί
τον προσπερνάνε οι αιώνες και ιστορία γεμάτη από αγώνες
για μια ιδεολογία, κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία, για την ελευθερία
για μια χαμένη πατρίδα, για ένα καλύτερο μέλλον, για κάποιον που 'ψαχνε να βρει του γυρισμού το τρένο
και μην εκπλήσσεσαι γιατί απλά κρίνω απ' την κατάληξη
συνέχεια χειμώνας, πού 'ναι η άνοιξη
μοιάζει με όνειρο δράμα ανώνυμο σταλμένο από το πουθενά
κι όμως μια φλόγα ελπίδας κάπου βαθιά
μέσα μου λέει ότι έχω διέξοδο σ' αυτή τη ζωή με το hip hop να αντέχω (να αντέχω)

Μα είναι όσα έχω με το hip hop αντέχω
σ' αυτή τη μάχη της ζωής φοβάμαι μα δε τρέχω
και σ' όλ' αυτά που βλέπω αντίδοτο θα έχω
ένα πρίσμα φαντασίας κι από μέσα του θα βλέπω (x2)

Ηθοποιός και συγγραφέας στη ταινία της ζωής
βλέπεις και 'γώ παίζω το ρόλο μου όπως και 'σεις
γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί ρόλοι που μπορείς να παίξεις
το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι απλά να διαλέξεις
μπορείς να είσαι καλός ή κακός, υπομονετικός, ανθεκτικός, δυνατός
κοινωνικά αποδεκτός, άλλες φορές περιθωριακός, λίγο αντικοινωνικός
εγωκεντρικός, εσωστρεφής, ειλικρινής, εγωιστής, σοβαροφανής, υποκριτής
αξιοπρεπής, εθνικιστής, αριστεριστής
μα όμως εγώ με όσα η ζωή μου έχει διδάξει
προσπαθώ πάνω απ' όλα να είμαι εντάξει
και πάντα θα φροντίζω διέξοδο να έχω
βλέπεις θα το 'χει η μοίρα μου με το hip hop να αντέχω (να αντέχω)

Μα είναι όσα έχω με το hip hop αντέχω
σ' αυτή τη μάχη της ζωής φοβάμαι μα δε τρέχω
και σ' όλ' αυτά που βλέπω αντίδοτο θα έχω
ένα πρίσμα φαντασίας κι από μέσα του θα βλέπω (x2)

ένα πρίσμα φαντασίας κι από μέσα του θα βλέπω (x2)

FF.C - Το Τελευταίο Γράμμα ενός Αυτόχειρα

Όταν διαβάσεις το γράμμα αυτό
θα είμαι κάπου μακριά
δεν έχω πάει ξανά
μα το σκεφτόμουν συχνά
και αν νιώθεις πίκρα και δάκρυ
να στάζει αυτό το χαρτί
μη σε ξενίζει αυτό,
έτσι ήτανε όλη μου η ζωή
πάντα η ίδια ατυχία
απλώς αλλάζαν οι χώροι
πρώτα σχολείο τιμωρία,
μετά στρατός και καψόνι
από μικρός μεσ' στην τάξη
παλιά και ίδια ιστορία
οι άλλοι καλοί μαθητές
κι εγώ στα τελευταία θρανία
πάντα ήθελα κάτι να γίνω,
ποτέ δεν έμαθα τι
όταν οι άλλοι είχαν διαλέξει
να γίνουν δικαστές και γιατροί
και μετά ήρθε η ώρα
για να πάω στρατό
μα όταν πήρα Ι5
όλοι με είπαν τρελό
έτσι βρέθηκα μόνος
μια δουλειά να ψάχνω να βρω
μα όλες οι πόρτες κλειστές
και το μέλλον θολό
με τις γυναίκες να νιώθω
σαν να 'ναι από άλλο πλανήτη
μ' άλλον πολιτισμό και κουλτούρα,
έθιμα και ήθη
προσπάθησα πολλές φορές
για να τις καταλάβω
έμαθα τι είναι αγάπη,
πως σε βουλιάζει στον πάτο
και σ' όσους μου στάθηκαν
πρέπει απλώς να ζητήσω συγγνώμη
και στους γονείς μου που απέτυχα
και σ' αυτούς ακόμη
συγγνώμη μητέρα,
που δεν ήμουν καλός μαθητής
συγγνώμη πατέρα,
που γιατρό δεν θα με δεις
συγγνώμη που δεν κατάφερα
να σας ικανοποιήσω
και ούτε θέλω πάνω σας
το φταίξιμο να ρίξω
παίρνω όλη την ευθύνη
γι αυτή μου την πράξη
και αναρωτιέμαι
τον ήσυχο ύπνο σας αν θα ταράξει
θυμάμαι μόνο μια ζωή
όπου το πάθος κυβερνούσε
στα ραντεβού με την τύχη μου
εκείνη πάντα αργούσε
όπως τότε με έναν φίλο
μεσάνυχτα στην εθνική
μία στάμπα από αίμα στην άσφαλτο,
το τέλος για μια ζωή
δεν το κατάλαβα ποτέ μου το γιατί
και ας ήμουν εκεί
και ας έψαχνα με λέξεις να βοηθήσω
για δες πώς τα 'φερε η ζωή,
σαν να 'ταν γραφτό να συμβεί
έρχομαι φίλε να σε συναντήσω...

FF.C - Είσαι Ακόμα Εδώ

Με αφορμή το θάνατο μιλώ λοιπόν για τη ζωή
βλέπεις ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί το επόμενο πρωί
ξαφνικά ξυπνάς, βλέποντας πια καθαρά
μια ροή σταματά, μια ψυχή ξεγλιστρά
μπορεί να είναι δυνατόν στ' αλήθεια άραγε συμβαίνει
χειρότερα απ' όλες τις σκέψεις σάρκα κι οστά λοιπόν τώρα να παίρνει
να με ζεσταίνει το άγγιγμα σου δεν είναι πια εφικτό
δεν είσαι πια εδώ γι' αυτό λοιπόν κι εγώ μιλώ σε σένα μητέρα
που έδωσες τα πάντα για μένα απ' την πρώτη στιγμή στη γέννα
βάζοντας σε κίνδυνο τη δικιά σου τη ζωή
το είχαν πει κι οι γιατροί
κι εγώ να στέκομαι ανήμπορος στη τελευταία σου στιγμή
μίσος, οργή, πόνος, φόβος, σιωπή
κάθομαι μόνος μου πολλές φορές κι αναρωτιέμαι γιατί
ποιο να είναι το νόημα, που να είναι η αρχή και που το τέλος
πέφτουνε κι άλλα χτυπήματα μα συνεχίζω να αντέχω με σθένος

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ...

Με αφορμή ένα θάνατο είπα να κάτσω κάτω στίχους να γράψω
και στο σκοτάδι της ψυχής μου να ανάψω
φωτιά να κάψω ενοχές αναμνήσεις
λύσεις ψάχνω να βρω κι απαντήσεις
του Θεού ν' αποδεκτώ τις κρίσεις
(Μη βιαστείς να με μισήσεις ήμουν πάντα στο πλευρό της)
και εννοείς πως όσα πέρασε γίναν τελικά για το καλό της;
σωπαίνεις κι ομολογώ ότι αυτό μου προκαλεί μια ανησυχία
πρέπει να σκεφτώ αν όντως είναι άλλη μια δοκιμασία
Ουσία, ψάχνω να βρω σ' αυτόν τον άδικο χαμό
το ξέρω πως μ' ακούς μητέρα γι' αυτό θα σου πω
ότι το μάθημα που πήρα και με γεμίζει λύπη
ποτέ δεν εκτιμάς κάτι παρά μόνο όταν σου λείπει
λέξεις και φράσεις που τις θυμάσαι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις
και φάσεις που όταν βιώσεις και νιώσεις
θα θέλεις μα θα 'ναι αργά για να αλλάξεις
τις μέχρι τότε σου πράξεις και σκέψεις
να μαντέψεις τις βλέψεις
να γλιτώσεις τις πτώσεις
πριν χάσεις να δώσεις πριν σπάσεις να διώξεις
τις τύψεις να λιώσεις στην ίδια θέση θα κληθείς να πληρώσεις
κι εσύ αργά ή γρήγορα αν θες λοιπόν να γλιτώσεις
δώσε αξία σ' ότι αξίζει τον εαυτό σου να σώσεις...

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ...

Το ξέρω δεν ήμουν ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο τελευταίος
κι έτσι βαθιά μέσα μου νιώθω πως έχω ένα χρέος και τώρα με δέος
κοιτάζω πίσω θυμάμαι
και στου νοσοκομείου τα παγκάκια με βλέπω ξανά να κοιμάμαι
και στην εντατική με υπομονή να περιμένω για κάποιο θαύμα να συμβεί
χωρίς να υπάρχει επιλογή
και στο πλευρό μου ο αδερφός μου μα και οι φίλοι οι πραγματικοί
συγγενείς στενοί ήτανε όλοι εκεί
ξεσπώ σαν βροχή στο παρελθόν πάλι ανατρέχω
κι όπως μου δίδαξες με τη στάση σου έτσι λοιπόν αντέχω
πάντα με θάρρος και πείσμα μα πιο πολύ πίστη
θα 'σαι ο φάρος, το πρίσμα μέχρι την ύστατη κρίση...

Μα είσαι ακόμα εδώ
σε λάθος και σωστό
σε κάθε τι παλιό
σε συναντώ
Μα είσαι ακόμα εδώ.

FF.C - Βαρέθηκα

Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν
όσα καλά μου'χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν
βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά πολλά λάθη
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός μετά στάχτη
βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη
βλέπω το μέλλον μου σ'ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω
το χρώμα που'χουν οι μέρες μου να'ναι πάντα το γκρίζο
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα
βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα
μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκαν αχάριστοι
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση
βαρέθηκα όλα τα ψώνια μες τη HIP-HOP φάση
όλοι μάγκες στα λόγια μα ποτέ λίγη δράση

Βαρέθηκα σε κόλπο μπλέχτηκα πολλά ανέχτηκα
ανεύθυνα τα λόγια από άτομα που ήταν ψεύτικα
συγκέντρωσα δυνάμεις άντεξα ποτέ δεν έπεσα
νίκησα όσα δεν δέχτηκα τους όρους έθεσα (x2)

Βαρέθηκα να ψάχνω ένα νόημα να βρω
με κακόγουστο αστείο να μοιάζει η ζωή που ζω
κάποιοι θα πουν πως είναι ωραία κάποιοι άλλοι ίσως το αντίθετο
βαρέθηκα ψάχνοντας το πιο ταιριαστό επίθετο
κι αυτούς που δεν εκτίμησαν όταν δίπλα τους στάθηκα
αυτούς δεν τους βαρέθηκα απλώς, μα τους σιχάθηκα
βαρέθηκα περιοδικά με μοντέλα μοδάτα μπουρδέλα
και όταν κάθομαι να γράφω να βγαίνει μόνο πόνος στην πένα
είμαι εγώ για μένα εσύ για σένα
ο καθένας για την πάρτη του και όλα γύρω μας ξένα
νόημα κανένα δεν υπάρχει είμαστε λίγοι μονάχοι
βαρέθηκα το μυαλό μου με κάποιον πάντα να πρέπει να ταχει
βαρέθηκα όλα τα "ίσως" τα "πρέπει" τον χρόνο που τρέχει
τις έχθρες το μίσος όσα η ψυχή δεν αντέχει
όσα η ζωή ανατρέπει όσους με βγάλανε φταίχτη
όσα ζητάω από μένα όταν κοιτάω τον καθρέφτη

Βαρέθηκα σε κόλπο μπλέχτηκα πολλά ανέχτηκα
ανεύθυνα τα λόγια από άτομα που ήταν ψεύτικα
συγκέντρωσα δυνάμεις άντεξα ποτέ δεν έπεσα
νίκησα όσα δεν δέχτηκα τους όρους έθεσα (x2)

FF.C - Ας Χαθώ στο Όνειρο

Και όταν τα χρόνια θα περάσουνε
Γρήγορα όπως περνάει μια στιγμή
Και όταν οι μορφές μας πια γεράσουνε
Δεν θέλω να ψάχνω τότε το πώς και το γιατί

Και όταν τα πράγματα αλλάξουνε
Όπως δεν περίμενες ποτέ
Και όσα από μπροστά μου θα περάσουνε
Κάποτε και αυτά θα ανήκουνε στο χτες

Και αν είναι να χαθώ
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο
Σε ότι αξίζει να μένει ζωντανό
Σε ότι αντέxει στο καιρό
Σε ότι αγάπησα σε ότι ξέχασα
Σε ότι νοστάλγησα μα το έχασα
Σε ότι θυμήθηκα μα δεν γέλασα
Σε όσα εμένα χρέωσα

Πόσα την ζωή μας τη σημάδεψαν
Όπως τη γη οι εποχές
Και σαν τα πλοία μες στη θάλασσα
Πολλές οι τρικυμίες και λίγες οι στεριές

Και όσο θα γράφω στοίχους τα χαράματα
Τόσο θα απαλύνω τις πληγές
Και όσο παλεύουν οι λέξεις με τα πράγματα
Τόσο θα ψάχνω νόημα στου ονείρου τις σχισμές

Και αν είναι να χαθώ
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο
Σε ότι αξίζει να μένει ζωντανό
Σε ότι αντέχει στο καιρό
Σε ότι αγάπησα σε ότι ξέχασα
Σε ότι νοστάλγησα μα το έχασα
Σε ότι θυμήθηκα μα δεν γέλασα
Σε όσα εμένα χρέωσα

Λέω μπορεί ότι η ζωή θα ήταν ένας ωραίος τίτλος
Στο έργο που όλοι παίζουμε όλοι ανεξαρτήτως
Εκεί που η αλήθεια και ο μύθος έχουν την τάση να μπερδεύονται
Εκεί που οι ψυχές των ανθρώπων με τον καιρό σμιλεύονται
Γνωρίζονται συγκρούονται σπρώχνονται για μια θέση
Πόσο αυτή η μάχη ακόμα θα διαρκέσει
Ίσως για πάντα ίσως μέχρι τη επόμενη στάση
Εκεί που άλλοι θα κατέβουν και θα μπούνε σε άλλη φάση
Και άλλοι θα συνεχίσουν την διαδρομή
Μήπως βρούνε κάποιο γνωστό κανένα νέο να τους πει
Να τους θυμίσει τα παλιά ή απλώς να πούνε ένα γεια
Μοιάζει απόμακρο και χάνονται στο πουθενά

Και αν είναι να χαθώ
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο
Σε ότι αξίζει να μένει ζωντανό
Σε ότι αντέχει στο καιρό
Σε ότι αγάπησα σε ότι ξέχασα
Σε ότι νοστάλγησα μα το έχασα
Σε ότι θυμήθηκα μα δεν γέλασα
Σε όσα εμένα χρέωσα

Dust Rhymes - Ότι Αγαπώ το καταστρέφω

Νοιώθω να πέφτω
ό,τι αγαπώ το καταστρέφω
δε κουράστικα ν' αντέχω μα βαρέθηκα ν'απέχω
βγαίνω έξω να τελειώσω ό,τι είχα αρχίσει παλιά
τη βόλτα ενός τέλους σε στιχουργικά στενά
πόσο καιρό μετά, δε το μετράω ειλικρινά
πίστευα δε σ'είχα ανάγκη, είχα τα χέρια μου κλειστά

με διαφορά ενός χρόνου και κάτι
κατάλαβα τη διαφορά, να σ'αγαπάνε απ'την αγάπη
νομίζω είναι πολλά τα πεθαμένα χαρτιά
είναι πολλές οι λέξεις που ζητάν συντροφιά
ίσως φταίω και εγώ που ίσως τις αγάπησα
και πριν τις καταστρέψω, να με αφήσουν άφησα
καταλαβαίνεις η σιωπή μου, νοιώθεις και τα λόγια μου
εδώ πεθαίνω, γυρνάω πίσω στα υπόγεια μου
Θέλω τα πάντα να γίνουνε φώς μ/ενα σκοτάδι που μόνος οδηγός
γίνεται ο δρόμος που υπάρχω
Φοβάμαι αντιδρώ σε κάθε τι όπου μυρίζει φυγή
δέσαμε το τέλος μας με την αρχή
πέσαμε κάθε μας πτώση μια πληγή
και εμείς εκεί με βλέμμα καρφωμένο
σα παιδί που αυτοκτονεί μαζί με τα όνειρα του μιά σιγή
Να είσαι εκεί να ακροβατήσεις(x2)
μή βιαστείς να με μισήσεις
γιατί με μίσησα σε όλες μου τις αισθήσεις
κοίτα μονάχα την αγάπη να κρατήσεις.

Είναι τα μάτια δεμένα, σκανδάλη το βλέμμα
ψάχνω εμένα μέσα σε στιγμές φωτογραφίες και εσένα
πάλι θα'μαι εκεί, όχι δε θα'χω κρυφτεί
απλά εγώ ονομάζω άγριο, ότι λέτε διαδρομή(x2)

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω

Δεύτερο μέρος και απώλεια μυρίζει στάχτη
ό,τι αγαπώ το καταστρέφω θα καταστρέφω
έτσι απέχω έτσι αντέχω
τώρα βάζω σε αναμνήσεις άνω τελεία
συνεχίζω να καίω τα όνειρα μου με μανία
κάτω απο όξινη βροχή να αυτοκτονεί η κάθε σκέψη λογική
και το παράλογο ν'ανοίγει τα φτερά του
έτσι με βρήκα, είχα στα χέρια μου πιστόλι αντί να'χω πυξίδα
είχα ελπίδα για ασπίδα, είχα τον κόσμο αγκαλιά
αντί να έχω τα φτερά να τον πετάξω
είχα τα όνειρα συντροφιά και με μερικά να τα μοιράζω
όχι να πλέω μες στις σκέψεις και ν'αλλάζω
είχα λόγο να μην κοιμάμαι μες τα βράδυα
και να γνωρίζω τα σκοτάδια πιο καλά και απο μένα
αποθυμένα που κρατάνε όσο κρατάει ένα βλέμμα
έτσι αντέχω...

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω...

Είναι τα μάτια δεμένα, σκανδάλη το βλέμμα
ψάχνω εμένα μέσα σε στιγμές φωτογραφίες και εσένα
πάλι θα'μαι εκεί, όχι δε θα'χω κρυφτεί
απλά εγώ ονομάζω άγριο, ότι λέτε διαδρομή(x2)

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω...

FF.C - Λεπτή Γραμμή

Είδα τα χέρια μου βαμμένα, από το δικό σου αίμα
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω, το ακίνητο σου βλέμμα
Μεταξύ αγάπης και μίσους, υπάρχει μια λεπτή γραμμή
Μερικοί σαν κι εμένα την περνάνε και πάνε και πιο ‘κει
Χρόνια ήμουνα το θύμα Και τι ειρωνεία; Τώρα θύτης
Μα ακόμα και νεκρή, πιο πολύ πάλι θα μου λείπεις
Το υποσυνείδητο μου να φωνάζει «ήταν η κακιά στιγμή»
Κι όσα έζησα μαζί σου περνούν μπροστά μου απ’ την αρχή
Σε είδα πάλι να ξεσπάς σε μένα, χωρίς λόγο και αιτία
Να με ταπεινώνεις συχνά, σαν να είσαι εθισμένη στη μοιχεία
Τόση κοροϊδία, το μυαλό μου δεν μπόρεσε άλλο να αντέξει
Δεν παραδέχθηκες τα λάθη σου, δεν είπες ποτέ ούτε μια λέξη
Όμως εσύ όπλισες το τρεμάμενό μου χέρι
Δε θυμάμαι τώρα πια αν ήταν πιστόλι ή μαχαίρι
Η μορφή του δικαστή, να φωνάζει δις ισόβια για μένα
Κι εγώ να σκέφτομαι μονάχα πώς θα ζω χωρίς εσένα

Και στο εφετείο η ποινή μειώθηκε σε εξήντα έτη
Κι ακούω ακόμα τον ήχο που κάνει το άψυχο σώμα όταν πέφτει
Κάποτε τα ΄χαμε όλα, μα δεν σου ήμουν αρκετός
Γιατί δεν μ’ άφησες να φύγω όταν ήταν ακόμα καιρός;
Κι όμως με ήθελες εκεί, υπηρέτη στον εγωισμό σου
Άλλη μια επιτυχία στον άρρωστο ναρκισσισμό σου
Ποτέ δεν άνοικες σε μένα και εγώ να είμαι πάντα δικός σου
Σαν να ‘ναι η πίστη και η αγάπη, ο χειρότερος εχθρός σου
Μα η ψυχή μου πονάει πιο πολύ απ’ ότι τ’ αγκάθι στη πληγή
Και νοιώθω ακόμα να μ’ εκδικείσαι κι ας μην είσαι στη ζωή
Και θα ‘χω πάντα εφιάλτες μέσα σ’ αυτό το υγρό κελί
Με μόνιμο πρωταγωνιστή, τη ματωμένη σου μορφή
Κι αφού δε μου μένει άλλη λύση, ας με συγχωρέσει ο Θεός
Αυτό που δεν έκανες εσύ, ίσως να κάνει κάποτε Αυτός
Και σαν τελευταία επιθυμία πριν περάσω την θηλιά στο λαιμό
Και πριν πετάξει η ψυχή μου να ψελλίσω πάλι «σ’ αγαπώ»

FF.C - Ποιός Δαίμονας ft Έκπτωτος Άγιος

Υπάρχουν όμορφες στιγμές μα σπάνια γίνονται συχνές
Υπάρχουν κάποιες μέρες που δύσκολα γίνονται εύκολες
Υπάρχουν ξεχασμένες πληγές που με πάγο τις καις
Υπάρχουν και κάποιες άλλες φορές που με το γέλιο σου κλαις
Υπάρχουν καταστάσεις που ξεχνώντας θυμάσαι
Υπάρχουν και μέρη που λείπεις και εκεί πάντα θα 'σαι
Άσε τη ζωή να τρέξει και κερδίζοντας χάσε
Κάνε τις επιλογές και μάθε θαρραλέα να φοβάσαι
Υπάρχουν ώρες ώρες που είναι λογικό να τρελαίνεσαι
Υπάρχουν βλέμματα που σε κοιτούν μα νιώθεις ότι δεν φαίνεσαι
Υπάρχουν εποχές που ανθίζοντας μαραίνεσαι
Και κάποια άλλα βράδυα που μέσα στα όρια εκτρέπεσαι
Δεν είναι απαραίτητο να πεθαίνεις για να ανασταίνεσαι
Και μέσα στον πανικό στέκεσαι ακίνητος να ταλαντεύεσαι
Και κάποιοι σου επιβάλλουν τ? άνοστα να γεύεσαι
Κράτα μόνο τα θετικά και μάθε δακρύζοντας να χαίρεσαι

Ποιος δαίμονας είναι μέσα μου και με γεμίζει βάσανα
Τη ματωμένη σάρκα μου τυλίγει με σάβανα
Μου θυμίζει σφάλματα που επαναλάμβανα
Μα τα ΄κανα εσκεμμένα μάλλον γιατί τ' απολάμβανα (x2)

Μπορείς να φέρεσαι ευγενικά και να είσαι αγενής
Μπορεί τα βήματά σου να είναι σταθερά μα να παραπατείς
Χρειάζεται δύναμη για να μπορείς ξύπνιος να ονειρευτείς
Και να ξέρεις ότι μπορείς μέσα από το πρόβλημα τη λύση να βρεις
Οι πιο δυνατές κραυγές βγαίνουν από εκρήξεις σιωπής
Όταν νιώθεις καταδικασμένος μέσα στη νέκρα της ζωής
Ψάχνοντας τον εαυτό σου μπορεί να συμβεί και να χαθείς
Και θα σε υποχρεώσουν πολλές φορές το βλάυσιμο να σεβαστείς
Το 'χεις νιώσει μέσα στην ηρεμία σου να παραληρείς
Το 'χεις βιώσει να μην υπάρχουν επιρροές μα να 'σαι επιρρεπής
Κι έχεις χρεώσει πολλές φορές το ψέμα για αλήθεια
Έχεις αναλώσει την αγάπη τόσο ασυνήθιστα ίδια
Το 'χεις βιώσει τα πρόβατα να γίνονται φίδια
Έχεις νιώσει μάτια να μιλούν πιο δυνατά από χείλια?

Ποιος δαίμονας είναι μέσα μου και με γεμίζει βάσανα
Τη ματωμένη σάρκα μου τυλίγει με σάβανα
Μου θυμίζει σφάλματα που επαναλάμβανα
Μα τα ΄κανα εσκεμμένα μάλλον γιατί τ' απολάμβανα (x2)

   
        
              

FF.C - Κάποιου Οκτώβρη την Αυγή

Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά
πόσο σ' αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ' ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή
ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή
σε μια αμμουδιά σ' ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική
θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί
μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
υπάρχουν φορές που νοιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί (x2)

Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί
πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν' αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις
ίσως έπρεπε ν' αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν' αλλάξεις
μ' αυτή που είχαν φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την Αυγή
θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από κείνου του φεγγαριού το φως

Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ
και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή η σπίθα η φωτιά
η γιορτή πληγή και η χαρά
τα σ' αγαπώ στα σκοτεινά
σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά
οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά
σ' είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
πάντα τα σημάδια σου θα 'ναι νωπά
πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά

Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ' εκεί
θα 'μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί

Στο παρελθόν
πόσο σ' αγάπησα εκεί
στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ' ένα νησί
στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή (x2)

Στο παρελθόν...

FF.C - Ίδιο Τραγούδι

Υπάρχουν πράγματα για σένα που δεν τα'χεις πει πουθενά
μέσα σου μένουν θαμένα, μυρίζουνε μοναξιά
Κάνουν παρέα με θλίψη, ντροπή κι ενοχές
πληγώνουν συνέχεια το αύριο και μισούνε το χθες.
Συνήθως παίρνουν τη μορφή από παλιές αναμνήσεις
πρέπει να πληρώσεις για αυτές, πρέπει μελλώς να τις κρύψεις.
Έτσι σε βρίσκει το βράδυ μ'ένα μολύβι στο χέρι
κι απέναντι σου οι τύψεις να σου'χουν στήσει καρτέρι.
Δε θέλω κανέναν κοντά μου, τέρμα τα ψεύτικα λόγια,
προσποιητή η αγάπη, προσποιητή τόσα χρόνια.

Το ξέρω, φταίω και εγώ, κανέναν πια δε χρεώνω
για τη φθαρμένη ψυχή μου, για το χαμένο μου χρόνο.
Είμαι και εγώ ο εαυτός μου, μα το κατάλαβα αργά,
έφτιαξα έναν κόσμο δικό μου κι έτσι περνάω καλά.
Έκανα τον πόνο εχθρό μου και φίλο μου τη μοναξιά
μα πολλές φορές με πληγώνει, που όλα μοιάζουν φθηνά.
Τώρα πια και η αγάπη πουλιέται με άτοκες δόσεις
κι άμα θες να πετύχεις, πρέπει να μπορείς να προδώσεις.
Τώρα που σε όλα τα αισθήματα έχουν κηρύξει εκπτώσεις,
όσο φθήνια αντέχεις, τι σου έχει μείνει να δώσεις.

Πολλές φορές θέλω να φύγω να ζήσω κάπου μακριά
από φλώρους, τσούλες, κινητά και λεφτά,
να ζω απλά έχοντας για στέγη τον καθαρό ουρανό
μα πάντα κάτι με κρατάει κολλημένο εδώ.
Τι κι άμα έβγαλα δίσκο, τα πάντα μείνανε ίδια
οι όροι γίναν σκληροί στης ζωής τα παιχνίδια.
Τόσα πάθη σαν ξυράφι την ψυχή μου έχουν χαράξει
για μάχες που έχω κερδίσει και πολέμους που έχω χάσει.
Μα αυτό που ακόμα νοσταλγώ, είναι η παλιά μου εικόνα
ενός παράξενου παιδιού σε λάθος τόπο και ώρα.
Η ζωή μου ένας δίσκος κολλημένη η βελόνα,
ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.
Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Σαν τις στιγμές που χωρίς λόγο απλώς κοιτάζεις τον τοίχο
ψάχνεις φως, ψάχνεις οίκτο, ίσως τον βρεις σε ένα στίχο
ίσως και πάλι χαθείς μες στης ζωής τα μπερδέματα
κι όσο λες την αλήθεια, τόσο πληθαίνουν τα ψέματα.
Κι επιτίθονται, τίθονται υπό περιορισμό όλα όσα είχες μάθει
για το τι θα πει σωστό και τι λάθος, σαν ορκισμένος μονομάχος
στην αρένα του κόσμου στέκεις και πάλι μονάχος με άγχος.
Κι έτσι γίνεται, φθείρεται από το κύμα ο βράχος, αλλάζει,
μεταμορφώνεται μέσα στου χρόνου το βάθος μα προσαρμόζεται,
σώζεται στην ακτή γατζωμένος, να νοιάζεται, δε χρειάζεται
μιας και είναι ταγμένος σε μια αιώνια προσπάθεια χωρίς αρχή και τέλος.
Κάπως έτσι νιώθω και εγώ κολλημένος μέσα στο έλος.

Μα τελικά κατάλαβα πως πρέπει να μας έχουν εθίσει
μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που δεν μπορεί να σταματήσει
Ναρκωτικό σκληρό βλέπεις, δεν είναι μόνο η ηρωίνη.
Χρειαζόμαστε όλοι τις δόσεις μας το εγώ ψηλά να μείνει.
Θέλουμε δόσεις εγωισμού, δόσεις φιλοδοξίας, δόσεις υλισμού,
δόσεις ανταρσίας και εξουσίας.
Δόσεις ανδρισμού, δόσεις θηλυκότητας,
δόσεις μιας στολής παιδικής ξεχασμένης αθωότητας.
Η ζωή μου ένας δίσκος, κολλημένη η βελόνα,
ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.
Ίδιο τραγούδι καλοκαίρι, ίδιο τραγούδι χειμώνα.

FF.C - Η Πιο Παλιά Μάχη

Η ώρα είναι περασμένη κι όμως εσύ δεν κοιμάσαι
απλά κάθεσαι, σκέφτεσαι και κάπου-κάπου θυμάσαι
Αναπολείς τώρα με δέος λάθη απ' το παρελθόν
μα δυστυχώς όπως βλέπω δεν έχεις βάλει μυαλό
Κι έτσι λοιπόν μπαίνω πάλι μες το δικό σου κεφάλι
μες στο κακό το καλό κι η μάχη αρχίζει και πάλι
Είμαι αυτός που φοβάσαι κι ας μη το λες τόσα χρόνια
είμαι η πιο καλή πράξη που ανταμείβεται αιώνια
Είμαι αυτός που τον τρέμεις και όλο τον αποφεύγεις
είμαι ο φύλακας άγγελος σε σώνω σαν κινδυνεύεις
Το άσπρο μέσα στο μαύρο και σκέφτομαι τι να κάνω
να βρω επιτέλους τον τρόπο και το κακό να ξεκάνω

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

Είμαι ο κάθε πειρασμός προσφέροντας ηδονή
μοναδικό αντίτιμο η δικιά σου ψυχή
Σκλάβο της σάρκας σε κάνω κι έτσι σε παρασέρνω
μάθε λοιπόν καλά πως ότι θέλω πάντα το παίρνω
Και μην τολμήσεις καν να σκεφτείς έστω ν' αντισταθείς
αλλιώς μες τις αδυναμίες σου σίγουρα θα χαθείς
Γυναίκες λεφτά, παντού υλικά αγαθά,
αρκείσαι μόνο σ' αυτά, είσαι ένα τίποτα πια
Βλέπεις ξέρω πότε, που, πως και γιατί
την πιο ευάλωτη στιγμή είμαι πάντα εκεί,
και είμαι πάντα εκεί, πάντα όταν θες να σκοτώσεις
και όταν τον καλύτερο σου φίλο πας να προδώσεις
Ακόμα κι όταν μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό
τότε είναι που έχω πετύχει το δικό μου σκοπό
Δεν υπάρχει βλέπεις τρόπος για σένα πια να σωθείς
η ζωή σου ταξίδι άνευ επιστροφής

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

Μπορείς να τρέξεις, μα δε μπορείς να κρυφτείς
όσο και αν προσπαθείς, στην παγίδα μου πάλι θα πιαστείς
Βλέπεις σε έχω παγιδεύσει ω, ναι
σ' έχω δεσμεύσει στον ιστό της αμαρτίας δες πάλι πως έχεις μπλέξει
Και να ξέρεις καλά πως έχω κι άλλα να σου δώσω:
εξουσία, δύναμη, και ούτε καν ιδρώσω
Μην τον ακούς, μην τον ακούς, έι, μόνο εμένα άκου
το ξέρω πως η πίστη είναι βαθιά κρυμμένη κάπου
μέσα σου, πού; κάπου εκεί βαθιά μεσ' στην ψυχή
είναι εκεί; ναι μα πρέπει να ψάξει κανείς για να τη βρει
βλέπεις υπάρχω, κι εγώ εκπροσωπώ το καλό
τη μάχη όμως έχεις χάσει στον αιώνα αυτό

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ' τη γη και το φεγγάρι

FF.C - Η Δικιά μου Ιθάκη

Σ’ έχω δει με κοντά σε έχω δει με μακριά μαλλιά
Σε έχω δει να είσαι καστανή, μελαχρινή ξανθιά
Έχω ακούσει να σε λένε Λένα Δέσποινα Μαρία
Σ’ έχω δει να ‘σαι πουτάνα σ’ έχω δει να ‘σαι κυρία
Σ’ έχω δει να σαι σεμνή με χαμηλωμένο βλέμμα
Σ’ έχω δει να φεύγεις απότομα λίγο πριν φτάσουμε στο τέρμα
Σ’ έχω δει να χάνεσαι στην αγκαλιά μου κάποια βράδια
Έχω δει τα δυο σου μάτια να διαλύουν τα σκοτάδια
Σ’ έχω δει όταν φεύγω από πίσω μου να τρέχεις
Σ’ έχω δει πια να κλαις να μου λες πια δεν αντέχεις
Σ’ έχω δει να φεύγεις κι όμως πάντα πίσω να γυρίζεις
Μ’ έχω δει να σε μισώ να μη θέλω να μ’ αγγίζεις
Έχω δει να μιλάμε ώρες και να μην βγαίνει πουθενά
Μ’ έχω πιάσει να σε θέλω όταν είναι πια αργά
Σ’ έχω δει να μ’ απορρίπτεις έτσι απλά με μια ματιά
Μ’ έχω πιάσει πόσα βράδια να θυμάμαι τα παλιά


Σ’ έχω δει
Στους στίχους που ‘χω γράψει
Με έχω δει
Στη ζωγραφιά που ‘χες φτιάξει
Σε έχω δει
Σ’ αγάπες που χουν γεράσει
Με έχω δει
Πρώτος να τις έχω ξεχάσει
Με έχω δει
Σε κάθε βαρυχειμωνιά
Σε έχω δει
Σ’ ό,τι μυρίζει ζεστασιά
Μ’ έχω δει
Να θέλω να απολογηθώ μα
Σ’ έχω δει
Να μη σε νοιάζει πια για αυτά


Έχω νιώσει να μην θέλω ούτε δίπλα μου να είσαι
Όλα γύρω μου νεκρά και συ να μου φωνάζεις ζήσε
Έχω νιώσει να μου λείπεις σαν να ‘σαι το άλλο μου μισό
Να θέλω τόσο να σου μιλήσω να μην έχω τίποτα να σου πω
Έχω νιώσει να βαριέμαι και να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό
Έχω νιώσει να βαριέσαι και να μην κάνω τίποτα και εγώ
Σ’ έχω δει να μου μιλάς με ξεκάθαρο το ψέμα
Κι όταν πια εγώ κολλήσω εσύ μετά να ‘σαι στο φεύγα
Έχω δει να σ’ερωτεύομαι από την πρώτη μας κουβέντα
Μ’ έχω δει να ξενερώνω λίγο πριν περάσει η μέρα
Έχω νιώσει να μ’αγαπάς έτσι όπως με κοιτάς στα μάτια
Έχω αφήσει τα απωθημένα μου να μας κάνουνε κομμάτια
Έχω δει να αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά
Όλα μέσα μου μπερδεμένα και δεν μου μοιάζουν λογικά
Ίσως νιώθω ότι κάπου υπάρχεις κι ας είναι το κάπου μακριά
ΙΣΩΣ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΘΑΚΗ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΕΛΙΚΑ!

Σ’ έχω δει
Στους στίχους που ‘χω γράψει
Με έχω δει
Στη ζωγραφιά που ‘χες φτιάξει
Σε έχω δει
Σ’ αγάπες που χουν γεράσει
Με έχω δει
Πρώτος να τις έχω ξεχάσει
Με έχω δει
Σε κάθε βαρυχειμωνιά
Σε έχω δει
Σ’ ό,τι μυρίζει ζεστασιά
Μ’ έχω δει
Να θέλω να απολογηθώ μα
Σ’ έχω δει
Να μη σε νοιάζει πια για αυτά

FF.C - Άδειο Σκηνικό

Όταν η μέρα τελειώνει και μένω πάλι μονάχος
κάνω βουτιά στο σκοτάδι, ναι, σε άγνωστο βάθος
Το μυαλό μου θολώνει και μένει μόνο το άγχος
Αν όντως βρήκα το σωστό ή μήπως έκανα λάθος

Άλλη μια μέρα τελειώνει άλλη μια μάχη αρχίζει
Το παρόν με πληγώνει και το μέλλον φοβίζει
Οι σκέψεις συνεχίζουν πάλι να ματώνουν το μυαλό μου
και είναι τόσοι αυτοί που δήθεν νοιάζονται για το καλό μου

Έτσι στο ψέμα βάζω τέρμα, στα δήθεν βάζω παύση
το χαμόγελο έχει παγώσει, μα το μυαλό μου δεν έχει ξεχάσει
Κι όμως για μια στιγμή νιώθω να αγγίζω όσα έχω χάσει
σε μια ύστατη προσπάθεια το μυαλό μου να αποδράσει

Πως γίνεται κι όλα κινούνται γύρω μου σε γρήγορο ρυθμό
νιώθω τόσο μόνος, και το μέλλον μου ψάχνω να βρω
και αντιδρώ να βρω πως να σωθώ πατώντας στο κενό μπορώ
το όνειρο απατηλό σαν πτώση στο γκρεμό...

Στο γκρεμό ,μοιάζει να πέφτω σ' ένα ατέλειωτο κενό
Πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό
Στο γκρεμό ,μοιάζει να πέφτω σ' ένα ατέλειωτο κενό
Και είμαι ακόμα είμαι ακόμα εδώ

Στο γκρεμό, μοιάζει να πέφτω σ' ένα ατέλειωτο κενό
σαν θηλιά στο λαιμό, κανένα περιθώριο
Η μοναξιά πισώπλατα και ύπουλα χτυπά
πρέπει να βρω τρόπο κάπως να σπάσω τα δεσμά

Σου χει τύχει ποτέ να νιώθεις μόνος μέσα στο πλήθος
παρέα όμως στίχος κι ο ήχος, της ψυχής μου σαν μύθος
που πλάθεται για να εξηγήσει το ανεξήγητο
να βρει την έξοδο στο λαβύρινθο

Έτσι κι εγώ διέξοδο, βρίσκω μέσα από τη μουσική,
Απόγνωσης κραυγή πρόκειται να ακουστεί
Στη ζωή στο σχολείο κάθε μάθημα είναι πολύτιμο
κι αν δεν το πιάσεις με την πρώτη πληρώνεις το αντίτιμο

Μόνος με τις φοβίες αντιμέτωπος, με όλα σου τα λάθη
σε κυριεύει η μοναξιά, ο ήλιος έσβησε, εχάθη
Σκοτάδι παντού, φοβάσαι στο μέλλον τι θα γίνει
Ποιος είναι αυτός που φταίει και ποιος αυτός που θα σε κρίνει?

Αφού της μοναξιάς το μονοπάτι διαλέγεις σα μέσο διαφυγής
το κάνω κι εγώ κάποιες φορές, μα κάποτε θα κουραστείς
Σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά, παραμονεύει η μοναξιά
σε ξεγελά, στην αρχή φαίνεται γλυκιά, όμως μετά...
Αφιλόξενη και πικρή, μεταμορφώνεται σε εξορία
αλλάζει πρόσωπο ξαφνικά, τώρα μοιάζει με τιμωρία,

Μα τι ειρωνεία, έπεσες στην παγίδα ναι αντιστράφηκαν οι ρόλοι
όμως δυστυχώς χάνουμε όλοι...

Στο γκρεμό ,μοιάζει να πέφτω σ' ένα ατέλειωτο κενό
Πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό
Στο γκρεμό ,μοιάζει να πέφτω σ' ένα ατέλειωτο κενό
Και είμαι ακόμα είμαι ακόμα εδώ