ΔΠΘ - Όταν Πετάμε

Βάρα το ντέφι , βαρά το ντέφι τσιγγάνα
μη σταματάς ενά τσιγάρο θα κάνω και έπειτα φεύγω
της τρέλας μου διαφεύγω διχασμένος
και όταν φτάνω πάλι χάνω
πάνω στην έξαρσή μου θυμίζω ζητιάνο
χαμηλά ποιό χαμηλά από κάθε νούμερο και κάθε τσαρλατάνο
εδώ την τρέλα φτάνω
εδώ η αλήθεια είναι ένα ψέμα
εδώ το δάκρυ γίνεται αίμα
εδώ τα λόγια έχουν τιμή
και η πόλη φτύνει σιωπηλή τη δίνη
πρόστυχα και ωμά χλωμά παιδιά από την ηρωίνη
μία ψευδαίσθηση που δίνει όσα αρεστά μοιάζουν σε εκείνη
αν είναι να γίνει , να γίνει φιλε μ' ακους? αναπαύσου εν ειρήνη
το θέμα κλείνει
και στο χάσιμο ξεχνάμε την ευθήνη
σε μίσησα..
πόσο σε μίσησα ρε πούστη
είσαι και σύ σαν τις πουτάνες πίπα και τάλιρο πέντε λεπτά
πίναμε χόρτο στα κλεφτά από νταλαβέρια
ραντεβού στις εφτά
πίσω απ' το θα 'χω το πράμα και συ τα λεφτά
βαποράκια μιάς συνείδησης που θέλει κεφάλια σκυφτά
καθοδηγώντας σε μιά ψεύτικη νίκη κάθε παιδί μοιάζει με οδή
και όμως απέχει
διωγμένος από το σπίτι του να τρέχει
ψάχνωντας χέρι να πιαστεί
μα ο κόσμος βρέχει
πες μου ακόμα τι προτρέχει
μη γελάς , καλύτερα κλάψε
ρωγμές στιγμές στο χάσιμο θάψε και πάψε
και αν ξημερώνει γκρίζα μερα
στη ψιχάλα και ένα καφε κι ένα τσιγάρο
τη πρωτιά θα πάρω σα βέρα
δραματική σχολή ανωτέρα
πιό πέρα κρυμμένος θά 'μαι
μα όταν πετάμε κοιτάμε στα χαμηλά
για αυτό πονάμε
εκέι που χάνουμε πατάμε δε μιλάμε
στη γειτονιά ποιά δε φοβάμαι
κι αν με ψάχνεις θά 'μαι
ξέρεις που θά 'μαι
εκέι που πάμε και ψεχνάμε
εκεί που βρέχει όταν βραδιάζει
εκεί που νιώθω την ψυχή μου να μουδιάζει
εκέι το φως δεν έχει τα κότσια να πατήσει , τρομάζει
και η μάνα βγήκε από τις πληγές της εποχής , ουρλιάζει
το κρίμα στάζει φίλε
κοίτα ποιός κοιτάζει
ποιός χλευάζει , χα
δε μ'αφορά ποιά δε με νοιάζει
εκεί που χαράζει μένω με χάζι
εδώ σωπαίνω , ζητάω
στην τρέλα μου πάνω πατάω
εδώ κάνω το μόκο δε μιλάω
τρόφιμοι στο πέρασμα απ' την μερα στη νύχτα πετάω

Πριν απλώσεις τα χέρια σου
πριν βγάλεις λέξη
σκέψου ακόμα τι χρωστάς και αν η μαγκία σου θα τ' αντέξει
εδώ τα πάντα μοιαζουν ψεύτικα
και ότι ζυγώνει φιλικά με έχουνε μάθει να φοβάμαι
εδώ πατάμε ότι αγαπάμε
και ζητάμε όσα δεν πάμε
εδώ χαράζει όταν πετάμε

Ψυχοδράμα όταν πετάμε (x3)

Eίχα το νου μου από μικρός
σε κάθε πούστη που θα μου ταζε πολλά
τα πρώτα βήματά μου δειλά
δεν είχα φράγκα για τσιγάρα μονάχα κάτι ψιλά
κι όλα θολά στο μυαλό μου
να μου στήνουν παιχνίδια
λόγια πολλά  , πολλά να σκεφτώ
και ο ανθρωπισμός μου στα σκουπίδια
έμεινα πίσω για ένα πόντο
ποτέ μου δε γούσταρα χαρούμενο το φόντο 
αυτό το φόντο
το πέρας μου βγήκε από το βρόντο
στο κατώτερο σκαλί
μα είχα τον λόγο μου για ασπίδα
τσαμπουκάς σε κάθε απειλή
απ' αυτούς που ασκούν επιβολή
δε μ' ακουμπάνε
το ποίημα σου μαθαίνεις και το λες γιατί σου λένε να το πεις
μα όταν χαθείς θα δεις
θα νιώσεις ελλειπής και θα ντραπείς
κουβλεντα μην πεις
Δεύτερο  Πρόσωπο Θλιμμένο
στο θρανίο μου πάνω γραμμένο
και οι δάσκαλοι δεν αρκούν να με κρατήσουνε δεμμένο
πρώτος απών μέσα στην τάξη
πρώτη πράξη του χειμώνα
δίνω αγώνα σαν τα ζάκια
που χρωστάνε στη βελόνα
σαν απόβλητος μαθών που έσπασε το τζάμι με σφεντόνα
σαν τζιβάνα
σαν παιδί ορφανό από τη γέννα του
σαν άντρα δίχως μάνα
σαν τον νόμο
σαν τον ΄γερο που τα τίναξε προχθές στο δρόμο
πρόσωπο χλωμό
και μη ζητάς αυτό το κάτι από έναν τρόφιμο χαμένο
σακάτη που έχει την σκέψη του φευγάτη
γαμάτε μιά στιγμή
μα όλα γυρίζουν πάλι πίσω εκεί στη χάση και στη βρέξη
ας κατεβάσει στο πλατό μου
παρείσακτο όνειρό μου
ψυχοδράμα όταν πετάμε
τη λογική ξεχνάμε και μεθάμε
εκέι που πάμε πολεμάμε
ψυχοδράμα όταν πετάμε

Τρόφιμοι στο πέρασμα απ' τη μέρα στη νύχτα , πετάω

μα όταν πετάμε
τα λόγια μας στην τσέπη μας κρατάμε
της γειτονιάς στιγμές ζητάμε
να 'ρθουν πίσω όπως παλιά
γουλιά γουλιά
το ψέμα έχει μία υπέροχη λαλιά
μα δε θα βάλω το λαιμό μου στη θηλιά 
στρατιώτης θα 'μαι
με σύμμαχους τρελούς να τραγουδάμε επί σκηνής

εδώ τα πάντα μοιάζουν ψεύτικα
κι ότι ζυγώνει φιλικά με έχουν μάθει να φοβάμαι
εδώ πατάμε ότι αγαπάμε
και ζητάμε όσα δεν πάμε
εδώ χαράζει όταν πετάμε
εδώ τα λάθη μας σκοτώνουμε και πετάμε σαν πουλιά

ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ ΟΤΑΝ ΠΕΤΑΜΕ!